Ik herinner me dat ik opgroeide en naar begrafenissen van verre familieleden ging…. en ik heb er zelden van genoten.
Ze zijn er altijd in geslaagd om er hetzelfde uit te zien, te klinken en te voelen voor mij.
En toen het mijn tijd was om deel uit te maken van de begrafenis van een naaste familie, probeerde ik iets in te zetten dat NIET deel uitmaakte van het “programma”. Ik was vastbesloten om de manier waarop we ons onze dierbaren herinnerden om te schakelen, want anders voelde het voor mij betekenisloos.
Maar wat weet ik ervan? Ik was jong, en ik was me niet bewust van de tradities, religies en betekenis achter de typische begrafenispraktijken die vandaag de dag bestaan. Ik ben tenslotte opgegroeid in een “spirituele, maar niet religieuze” familie.
Maar onlangs las ik een feit dat ongeveer een kwart van de volwassenen (27%) zegt dat ze zichzelf nu als “spiritueel” maar niet religieus beschouwen.
Betekent dat dat er meer mensen zoals ik zijn, die geen reden hebben om religieuze tradities te volgen en op zoek zijn naar manieren om betekenis, ritueel en intentie te creëren rond de dood van een geliefde?
Het antwoord: JA. Een verbazingwekkend ja.
De verschuiving van religieus naar niet-religieus … wat betekent het?
Als je je neus in de krantenkoppen over begrafenissen of de dood hebt gedoken, zul je merken dat zowat iedereen op zoek is naar (en het creëren van) iets dat niet-traditioneel en niet-religieus is voor de eigen begrafenis of die van een geliefde.
Dit is wat ik noem “spiritueel, maar niet religieus”.
Ik weet dat veel gemeenschappen gedijen op de religie die ze volgen. En die religie is nog steeds een belangrijk onderdeel van de cultuur.
Maar in de toekomst zie ik niet dat religie zo belangrijk blijft als nu.
In een recent onderzoek werd zelfs opgemerkt dat 19% van de families die vandaag de dag begrafenissen plannen, 19% geen religieuze banden heeft, 24% niet actief is, maar inactief is en 57% niet naar de kerk gaat.
Dus wat doen we met deze veranderingen? Richten we naar hen en zeggen we “slecht”. Proberen we ze weg te wensen? Of…. omarmen we ze? Ik heb de neiging om dat laatste te denken.
We hebben immers geleerd dat door verandering in het uitvaartberoep te omarmen, magie ook echt kan gebeuren.
Met dit gezegd hebbende, zijn hier 5 dingen die de beweging van begrafenissen die “spiritueel, maar niet religieus” zijn, mooi maken (en wat we ervan kunnen leren):
1. Ze nodigen mensen uit om te beslissen wat voor hen betekenisvol is.
In plaats van het volgen van tradities of religies die niet met hen resoneren.
2. Ze kunnen nieuwe en positieve rituelen creëren.
Rituelen die relevanter zijn voor de overtuigingen van de moderne mens en toekomstige generaties.
3. Ze creëren een ruimte van creativiteit.
Waar geen traditie of schema te volgen is, is er een gloednieuwe ruimte om in te vullen. En deze ruimte zal mensen (en bedrijven) nodig hebben om hun creatieve sappen te laten stromen.
4. Zij richten zich vaak op individualisme en authenticiteit.
Begrafenissen die geen traditie volgen, zijn vaak meer gericht op het individu en zijn unieke verhaal dan op een verhaal dat al vele malen eerder is verteld.
5. Ze brengen mensen samen.
Als er geen kerk is om naartoe te gaan, waar komen de mensen dan samen? Wie serveert het eten? Deze ervaring biedt een kans voor de gemeenschap om elkaar op nieuwe manieren te versterken en te ondersteunen.
Laatste woorden
Zoals u kunt zien, veel van wat “spirituele, maar niet religieuze” begrafenissen mooi maakt, draait om gemeenschap, betekenis en authenticiteit. En het is geen toeval dat deze drie sleutelwoorden in hun geheel beschrijven wat veel van de families van de toekomst zoeken.
Al deze schoonheid rond niet-religie maakt religie niet slecht. Het benadrukt alleen de noodzaak om opties te creëren voor niet-religieuze mensen.
Wat vindt u van deze zaak? Wat vind je mooi bij “spirituele, maar niet religieuze” begrafenissen? Vertel het me in de opmerkingen hieronder!