Rouw wordt gedefinieerd als intens verdriet, meestal veroorzaakt door iemands dood. Het is een natuurlijke reactie op het verlies van iets of iemand die we liefhebben, of waar we veel om geven. De rouw kan volledig overweldigend zijn – het is niet iets wat je kunt controleren of gemakkelijk kunt oplossen. Rouw kan worden veroorzaakt door een aantal belangrijke veranderingen in het leven; het is niet ongebruikelijk om te rouwen over het verhuizen, het verlaten van een baan, of het uitmaken met een partner, maar wanneer mensen over het rouwproces praten, dan heeft dit meestal te maken met de dood van een geliefde.
Het emotionele lijden dat we ervaren kan complex zijn; het neemt onze gedachten en gevoelens in beslag, maar ook ons lichaam; we kunnen de fysieke symptomen van verdriet waarnemen. Het is meer dan een ‘intens verdriet’, zoals het woordenboek het definieert, en kan elk aspect van het dagelijks leven beïnvloeden. U kunt verrast zijn door de waaier van emoties die u kunt voelen als u rouwt: woede, schuld, angst, eenzaamheid, hulpeloosheid, en gevoelloosheid. Vaak worden deze emoties ingedeeld in de vijf stadia van verdriet:
Ontkenning. Deze eerste fase van rouw is een rationele benadering van een overweldigende situatie.
Woede. Kan geïnternaliseerd of naar buiten toe uitgedrukt worden.
Onderhandelen. Een antwoord op de hulpeloosheid van de dood.
Depressie. Deze fase van rouw kan isolerend zijn en kan enige tijd duren.
Aanvaarding. De nabestaanden vinden rust.
Je hoeft niet alle vijf de stadia van rouw te ervaren om te herstellen van het verlies van een geliefde, maar het kan helpen om te weten welke emoties je in jezelf moet herkennen. Gevoelens kunnen snel veranderen, met weinig waarschuwing.
U kunt zich in ongeloof bevinden over wat er is gebeurd, u kunt zich zorgen maken over de gedachten van die persoon, uzelf de schuld geven van wat er is gebeurd, of een sterk verlangen naar die persoon voelen. U kunt ook aangename dagen hebben, het bekijken van oude fotoalbums en het onthouden van de tijd doorgebracht met die persoon. Je hoeft niet altijd verdrietig te zijn. Naarmate de tijd verstrijkt, zou je verdriet moeten afnemen en zouden deze emoties minder vat moeten hebben op je dagelijkse leven.
Verdriet kan zich ook uiten in lichamelijke klachten: een kuil in de bodem van de maag, misselijkheid, keel- of borstkaskramp, overgevoeligheid voor lawaai, het gevoel alsof je in een droom zit, ademnood, paniekaanvallen, spierzwakte en een gebrek aan energie. Deelnemen aan de rituelen van het dagelijks leven kan zinloos zijn, en je kan aarzelen om te beginnen met het plannen van de begrafenis. Het is ook gebruikelijk om zich geschorst te voelen in de tijd, terwijl andere mensen zich onbewust verder lijken te bewegen. U kunt huilen op willekeurige punten in de dag, of heeft moeite met slapen. Afwezigheid is ook kenmerkend, net als sociale terugtrekking. Als u deze symptomen ervaart en u zich zorgen maakt over uw gezondheid, is het de moeite waard om advies in te winnen bij uw huisarts.
De dood kan schokkend zijn, zelfs als je de persoon nauwelijks kende; alles over de dood lijkt zo definitief. Het is onder meer een herinnering dat het leven kwetsbaar is, en dat we hier maar voor een beperkte tijd zijn. Maar als iemand van wie je houdt sterft, kan de pijn ondraaglijk aanvoelen. Je rouwt om het verlies van die persoon uit je leven. Als dit gebeurt, is de moeilijkste uitdaging het opbouwen van een leven zonder die persoon. Rouwen is een periode van verandering. Als je emoties tot rust komen, en je begint nieuwe routines te vormen, zal het makkelijker worden.